نشانه های شگفت انگیز آخر الزمان

نویسنده : عنایت الله بادرنگین

پیش گفتار
طی بررسی آیات و روایات مربوط به آخرالزمان و ظهور، به وقایعی برمی‌خوریم که در نشئه دنیا رایج نیست، یعنی اینکه بوسیله قوانین حاکم در نشئه فعلی، بروز چنین اتفاقاتی عادی و ممکن نیست. این موضوع این سؤال را بر می‌انگیزد که آیا در زمان ظهور، نشئه اول تمام و نشئه‌ای دیگر برپا می‌گردد؟ در جواب این پرسش برخی معتقدند وقایع عجیب و غیرعادی که در اینگونه روایات مطرح شده همگی در چارچوب قوانین فعلی مادی امکان وقوع دارند اما توسط فناوری‌های بسیار پیشرفته‌ای که در آینده ابداع خواهد شد. لذا اینگونه افراد دوران حکومت حقه در زمان ظهور را ادامه نشئه فعلی می‌دانند. اگر چنین جوابی صحیح و منطبق بر واقعیت باشد می‌توان همین موضوع را برای قیامت قائل شد و مطرح نمود که تمام اتفاقات غیر عادی که در قیامت رخ می‌دهد توسط فناوری فوق مدرنی است که در آینده اختراع خواهد شد، و سپس این استدلال را دائما تکرار کرد و تا درجه انتهایی بهشت همه چیز را تکنولوژیک تصور نمود! اما چنین فرضیه‌ای توسط هیچکس مطرح نمی‌شود و غالبا قیامت نشئه‌ای جدید قلمداد می‌گردد.

روز عشاق ایرانی یا اسپندارمزگان

29 بهمن روز عشاق ایران یا اسپندارمزگان

این روز” سپندار مزگان ” یا ” اسفندار مزگان ” نام داشته .

فلسفه ی بزرگداشت این روز به عنوان” روز عشق”به این صورت بوده که در ایران باستان هر ماه را سی روز حساب می کردن و علاوه بر اینکه ماه ها اسم داشتند، هر کدام از روزهای ماه هم یک نام داشتند.

به عنوان مثال روز اول “روز اهورامزدا”،  روز دوم “روز بهمن” (سلامت اندیشه)که نخستین صفت خدا ست .

دستاوردهای انقلاب اسلامی از منظر امام خمینی (ره)

 

مجله:حضور-زمستان 1382، شماره 47

دستاوردهای انقلاب اسلامی از منظر امام خمینی

نویسنده : ابوالفضل هدایتی ، صفحه 80

 

 

در شناخت انقلاب

انقلاب اسلامی ایران، به رغم همانندی در پارهای از مواضع با دیگر پدیدههای سیاسی جهان معاصر، شناختی درخور اهداف و فلسفهی وجودی خویش را میطلبد. به سخنی دیگر، آگاهی از نقش انقلاب در سرنگونی رژیمی خودکامه وجایگزینی نظامی عادلانه، که مفهومی به جز یک دگرگونی اجتماعی به همراه ندارد، ما را از شناخت انقلاب اسلامی بینیاز نمیسازد. چنانکه در نگاه تطبیقی به دست میاید، انقلاب ایران به لحاظ بسترسازی یک حاکمیت ملی و خودجوش و متمایل به آزادی و استقلال، همانند هر انقلاب سیاسی ـ اجتماعی است. همانگونه که یک پژوهشگر با بهرهمندی از ابزارهای ذهنی و عینی، انقلابهای معاصر را بررسی میکند، به تجزیه و تحلیل انقلاب اسلامی میپردازد. از این منظر عام که به انقلاب ایران مینگریم، بیگمان دستاوردهایی مشـابه انقلابهای دیگـر دارد، همچنـانکه بیشوکم همان هزینههایی را داشته که هر انقلاب ناگزیر از قبول آن است. اما به دلیل ارتباطی که انقلاب اسلامی با مکتب الهی و توحیدی اسلام دارد و خواه ناخواه آن را پدیدهای در امتداد نهضتهای ستم ستیزانهی پیامبران ابراهیمی جای میدهد، می باید نگاهی خاص را به کار گرفت. در جمعبندی دو منظر یا دو تحلیل است که میتوان به ژرفای انقلاب اسلامی، و چند و چونی شکلگیری دستاوردها پیبرد و آن را نسبت به دیگر پدیدههای سیاسی ـ اجتماعی عصر حاضر، پدیدهای متمایز تلقی نمود.

آیا از ایرانیان نیز افرادی در حماسه عاشورا حضور داشتند؟

بنا بر تحقیق و جست‌وجو در برخی کتاب‌های تاریخی و مقاتل، سخن از کسانی است که احتمال ایرانی بودن آنها وجود دارد که در حماسه جاوید عاشورا، نقشی ماندگار داشته‌اند که البته نام برخی از آنان در منابع معتبر کهن موجود است و نام برخی دیگر نیز در منابع دوران صفویّه و بعد از آن وجود دارد که به برخی از آنها نمی‌توان اعتماد چندانی داشت.
برخی افرادی که در کتاب‌های مورد دسترس از آنان نام برده شده، عبارت‌اند از: اَسلَم بن عَمرو، رافع بن عبدالله، زاهر بن عمرو کندی، فیروزان و نصر بن أبی نیزر.
با توجه به بافت جمعیتی کوفه، احتمال حضور ایرانیان در سپاه عمر بن سعد نیز مطرح می‌شود. حتی در منابع، به نام یکی از این افراد صریح اشاره شده است؛ مانند یکی از غلامان شمر بن ذی الجوشن به نام «رستم».

آیا یکی از فرزندان امام علی(ع) با زبیریان بیعت کرد و توسط سپاه مختار کشته شد؟!

یکی از فرزندان امام علی(ع)، «عبیدالله بن على» بود که از مادری به نام لیلى از قبیله بنی تمیم به دنیا آمد. او در زمان قیام مختار به کوفه رفته و از مختار خواست که حکومت را به او بسپرد، مختار با این امر مخالفت کرده و او را زندانی کرد اما به جهت مصالحی، او را آزاد کرد. عبیدالله به بصره رفته و با مصعب بن زبیر بیعت کرد و پس از وقایعی مجبور شد در جنگ مصعب علیه مختار شرکت کند و در همین جنگ، در منطقه‌ای به نام مزار کشته شد.
به دلیل فقدان عقبه تاریخی برای زندگی عبیدالله، تحلیل رویکرد او در ترک مختار و بیعت با زبیریان، چندان ساده نیست؛ اما این واضح است که او حقی در به دست آوردن خلافت نداشته و از ظواهر امر نیز مشخص بود که او به چنین مقامی نخواهد رسید.